Ik wil mijn kinderen leren hoe zij hun eigen leven kunnen creeren en niet hoe ze een kopie worden van een ander.

Ik ben hun voorbeeld. Het is aan mij of ik de weg vrij maak voor hun of blokkeer.

Dat besef kreeg ik enorm toen ik meer (zelf)kennis verzamelde en de impact leerde van wat mijn gedrag, onverwerkte shit, patronen en mijn hele zijn is op hun.

Zij leren van hoe ik leef en in het leven sta. En dus niet van wat ik zeg. Deels wel, maar dan moet het wel in lijn zijn met wat ik uitstraal.

Je kan namelijk wel – been there – zeggen dat je het beste wil voor hun, maar als je zelf het beste niet aan jezelf geeft, is dat laatste wat ze meenemen in hun patronen.

Je kan wel zeggen dat ze moeten doen waar ze blij van worden, maar als je zelf niet doet waar je blij van wordt, is dat wat ze zelf ook ‘normaal’ vinden om te doen.

In de opvoeding ben ik dus – verrassend genoeg voor sommigen – meer bezig met mezelf, om indirect een basis bij de kinderen te bewerkstelligen, die ervoor zorgt dat ze zelf met vertrouwen keuzes durven te maken, dat ze zich niet tegen laten houden door anderen of de standaard en dat ze zich vrij voelen (zonder belast te zijn met mijn patronen enz) om weer opnieuw te kiezen en te veranderen als ze in een situatie zitten die hun levensenergie blokkeert.

Voor jezelf kiezen en zorgen is dus verre van egoïstisch.

Je betekent juist heel veel voor je kinderen, wanneer jij bewust jouw patronen opruimt en jouw leven leeft, met als gevolg dat zij zich kunnen ontwikkelen als hun unieke zelf waarmee ze enorm van betekenis kunnen zijn en geen kopie worden van een ander.

Want daar zijn er al genoeg van ;)

Something to think about? Of was je hier al bewust van?