Het is bijna een jaar geleden dat Maarten alleen met de auto naar Spanje reed. Naar een huis die we alleen op video hadden gezien. Naar een plek in Spanje waar we nog nooit waren geweest.

Maar zoals we al jaren deden, kozen we op gevoel. We wisten, dat is de plek waar we gaan zien, doen, ontdekken, voelen en ervaren of we daar langer dan de huurperiode van 5 maanden, wilden blijven wonen.

Een vaste woonplek hadden we niet meer. Want het jaar voor deze stap naar Spanje, hadden we ons huis waar we 11 jaar in hadden gewoond, verkocht, samen met alle inboedel en spullen.

We kozen er toen voor om – zonder plan – in een camper te gaan wonen. We hadden enorm de behoefte om uit het vastomlijnde te breken, terug te gaan naar de basis en heel minimalistisch te gaan leven.

What an adventure. Most of the time in Nederland in de regen. Maar in de schoolvakanties reden we met ons huis op wielen, met alles wat ons lief was en is, door Europa.

Dat gevoel. Je ‘huis’ starten en wegrijden, zonder iets in hoeven te pakken, is goud waard. Om vervolgens met je huis op een plek te gaan staan die in dat moment goed voelt, met de wereld – en oceaan – als tuin aan je voeten.

Ik heb nog nooit een ‘huis’ gehad die me zoveel ruimte gaf.

We hebben tijdens die reizen prachtige plekken gezien en met elke plek die ons verwonderde, werd de stap om weer in een huis in Nederland te gaan wonen gekker en nagenoeg onmogelijk voor ons. Niks is meer goed genoeg genoeg, als je van dat gevoel van vrijheid hebt geproefd.

Maar we werden wel camper-moe na 9 maanden, dus we wisten, we zitten tegen een keuze aan. 

En toen. Ontstond het plan om niet meer in Nederland te gaan wonen, maar om in Spanje een huis te gaan huren, en daar te ontdekken, of dat de plek was voor in die fase van ons leven om te ‘zijn’.

En zo is het dus nu een jaar geleden dat Maarten alleen met de auto en alle spullen die we nog wel hadden (de camper was inmiddels verkocht) en ik met de kinderen een paar dagen bij mijn moeder verbleef, wachten tot wij met het vliegtuig die kant op konden vliegen.

Een bizarre tijd. Helemaal dat moment toen we Maarten uitzwaaiden, ’s ochtends vroeg in het donker.

Allebei de kinderen leunend op mij. Niks meer hebbende. Geen spullen (die reden met hem mee), geen huis, geen plek meer.

Toen Maarten 2,5 dag na dat moment met ons beeld-belde om te laten zien waar we gingen wonen, daalde er rust over me neer.

Hij was er. Het is zover. En wat was het daar prachtig.

Bring it on!

Met de kinderen vloog ik naar Alicante, waar Maarten ons opwachtte, en we vervolgens met ons vieren voor het eerst bij ‘ons’ nieuwe huis aankwamen.

Het leek wel een droom. Het huis wat we alleen op video hadden gezien, was een plaatje.

Uitzicht op de zee, palmbomen in de tuin, verse sinaasappels aan de bomen, een zwembad, hangmat, you name it en het was er. Zo niet te bevatten!

En dan woon je opeens op een plek, waar alles nieuw voor je is, en waar je echt alles opnieuw moet ontdekken en leren.

De meest normale dingen die in Nederland op de automatische piloot gingen, waren hier allemaal nieuw. Waar doe je boodschappen, waar kan je tanken, hoe laat zijn de winkels open, de taal, het continue samen zijn zonder back-up of oppas bij de hand. 

Uiteindelijk hebben we daar zoveel mooie nieuwe inzichten opgedaan, net als in de periode in de camper.

Inzichten die je niet verkrijgt wanneer je blijft doen wat je altijd doet, op een plek waar je jezelf ergens ook vastzet, zowel fysiek als qua mogelijkheden.

Na 3 maanden Spanje, wisten we, we hebben de kinderen terug te brengen naar hun vertrouwde plek in Nederland. Eén van de moeilijkste keuzes die hebben gemaakt, want in het begin ging het zo tegen ons eigen verlangen in: blijven in Spanje.

Al was het een half jaar langer, puur om het nog meer tijd te geven. 

Maar de koek was op. En daarmee groeide ons verlangen om even een tijd een normale vaste basis te hebben ook.

Met oud & nieuw wisten we: Onze intentie wordt rust, reinheid en regelmaat en dat druisde compleet in tegen in Spanje blijven in, want wat was dat een spanning en stress geworden als de kinderen daar tegen hun zin in naar school moesten enz.

Twee dagen later ontving ik een appje dat er een huur-appartement vrij kwam in Wolvega, waarbij wij voor ons vertrek naar Spanje al voelden, dat gaat onze plek een keer worden. Niet wetende hoe en wanneer, maar het gevoel was wel heel sterk.

En weer bleek ons gevoel te kloppen. De plek werd van ons. En kwam vrij, precies op de datum dat de huurperiode in Spanje ophield.

Dat gaf rust. Onze intentie konden we daar verder doen laten uitgroeien. En het voelde heel rijk en dankbaar dat we onze kinderen konden geven waar zij naar verlangden.

En nu, nu we alweer een half jaar in Nederland wonen, type ik dit in het appartement wat klaarblijkelijk op ons wachtte.

Voelen we de rust, reinheid en regelmaat, zijn de kinderen helemaal op hun plek, maar kriebelt er bij ons een gemis.

Een gemis naar de palmbomen, de vrije energie, het geluid van de golven die tegen de kust aan klapten, de kleuren in de lucht bij zonsopkomst en zonsondergang, de spontaniteit van de Spaanse mensen, het lekkere eten, de wandelingen in de bergen en de idyllische dorpjes en markten met verse groente en fruit.

Mijn gevoel is heel sterk dat ik terug heb te gaan naar Jávea. En dat gaan we dan ook doen. Het tripje staat gepland. En dat geeft me voor nu rust en een mooi uitzicht.

Vanaf een basis, genieten van de regelmaat, maar wel met het perspectief dat de plek die ik in mijn hart heb gesloten op me wacht.

xxxxx