Bij alles wat ze deed zat haar buik in de weg. Ze was enorm afgesteld op de signalen die haar buik gaf.

Voel ik iets? Moet ik naar de wc? Kan ik wel naar buiten? Wat als de pijn erger wordt? Wat als ik dan in paniek raak? 

Haar buik was een verzamelruimte geworden van pijn, van verdriet, van trauma, van nare herinneringen, van onveiligheid, ziek zijn en wantrouwen.

En de ervaringen in haar buik zorgden voor stress op alles in haar buik.

Haar darmen waren van slag en ze kon niet alles meer eten zonder daarna last te hebben. 

Haar menstruatie was niet te doen, waar ze paracetamol en diclofenac voor slikte.

Alles hoopt zich samen op.

Op die kwetsbare plek, de plek van veiligheid, creatie, intuïtie en haar hele zijn.

Ze belde me en vroeg:

‘Kan jij iets met mijn buikpijn doen? Ik weet niet meer wat ik zelf kan doen en de huisarts en specialisten zeggen dat ik ermee moet leren leven, maar ik wil dat niet.’

Ik antwoordde:

‘Ik kan niks beloven, maar ik weet wel dat we er in ieder geval verlichting in kunnen gaan aanbrengen, doordat ik verder – breder – kijk dan waar andere hulpverleners naar kijken.’

Vier maanden later:

Haar buik zit niet meer in de weg.

Haar relatie met haar buik is liefdevoller en is weer in verbinding met zichzelf.

Haar darmen werken rustiger.

Haar cyclus is regelmatig en kan ze prima dragen zonder pijnstilling.

Haar buik is niet meer de reden om thuis te blijven, maar heeft haar juist vrij gemaakt om opnieuw te vertrouwen op haar zelf, haar lijf en het leven.