Over mij
Hoe vaak hoor ik wel niet:
“Jullie doen dat ‘gewoon’ waar anderen alleen maar over dromen”
Voor mij is het maken van keuzes – zoals het verkopen van ons huis, in een camper wonen en later in een villa in Spanje – op basis van gevoel inmiddels heel normaal, maar dat was het jaren geleden ook echt niet.
Sterker nog: Angst was my middle name en de gedachten ‘Wat zullen anderen daar wel niet van vinden’ en ‘Dat is toch niet weggelegd voor mij’ kwamen zo vaak voorbij dat ik ze voor waarheid aannam en binnen de gebaande paden bleef.
Vaak denken we, of vertellen we onszelf, dat we niet weten wat we willen. Dat het niet voor ons is weggelegd. Terwijl ik geloof dat het gaat om het durven voelen (of ontdekken) dat we het wel weten, dat te gaan ownen en met het leren kennen van de processen in je brein, hart en intuïtie, keuzes – vanuit je hart – te gaan durven maken.
“Volg het pad van jouw dromen, niet de snelweg van andermans verwachtingen”
Ik leefde het leven van een ander...
Tot 9 jaar geleden liep ik ook over gebaande paden, maar ik voelde al van jongs af aan dat ik iets anders had te doen. Ik voelde me ook vaak anders dan de rest.
Dus bleef ik op dat gebaande pad, leefde ik (terugkijkend) het leven van een ander.
Totdat de welbekende druppel, de emmer deed overlopen.
Mijn lieve vriendin overleed namelijk aan kanker. Ze is 32 geworden, toen ik 28 was. Deze periode, op die manier en zo jong iemand te verliezen die echt geen optie meer had, bleek mijn wake-up call.
Ik was dan misschien ongelukkig, dealde ik al jaren met angstproblematiek, chronische buikklachten en nog een aantal ‘diagnoses’ en leek het soms uitzichtloos.
Ik had een lichaam, ik had een leven, voor zover ik wist had ik tijd en had ik dus een keuze wat ik met de rest van mijn leven, mijn tijd hier, ging doen.
Ik voelde enorm die keuzekracht. Ik had de keuze om een leven te creëren die meer geluk, rust, vrijheid, gezondheid, bewustzijn, ruimte en levensenergie zou geven en heb toen alles op alles gezet om dit te behalen.
My journey
Het verliezen van mijn vriendin betekende het begin van het vinden van mijzelf.
En die periode is met vlagen een hell of a ride geweest, puur omdat ik alleen het wiel heb moeten uitvinden.
Ik heb mijzelf zo alleen gevoeld, in een periode waar persoonlijke ontwikkeling vooral als heel erg zweverig werd bestempeld en niet nodig.
Hulp kreeg je van de reguliere en als dat niet hielp, dan moest je maar accepteren dat dat bij je hoorde.
Inmiddels kijk ik met enorm veel dankbaarheid en waarde terug op mijn reis. Ik heb zoveel geleerd, wat ik nu met liefde doorgeef, aan jou.
Ik ben het onderscheid gaan zien tussen wie ik geworden was en wie ik werkelijk ben en wilde zijn.
Keuzekracht
Ik heb geleerd om bewuster te leven. Bewuster te kiezen. Ik heb losgelaten. Grenzen aangegeven. En heel veel studies, cursussen en opleidingen gedaan, want ik voelde diep van binnen: Dit moet anders kunnen (wat later dus bleek te kloppen).
Ik ben het onderscheid gaan zien en voelen tussen wie ik diep van binnen werkelijk ben, en wie ik geworden was door alles wat er in mijn leven was gebeurd.
En toen ik dat verschil voelde, kon ik pas echt bewust voor mezelf kiezen en goed voor mezelf zorgen, waardoor ik grip ben gaan krijgen op mezelf, het zelfherstellend vermogen haar werk is gaan doen, waardoor ik (tegen verwachtingen van) blijvend ben hersteld van meerdere burn-out periodes, niet ‘angst’ maar ‘levenslustig’ als middle name heb en voluit het leven beleef.
Geen quick fix, maar een duurzame en blijvende transformatie op alle vlakken. Want wanneer je in jezelf investeert, creëert dat altijd een positief ripple effect op de rest in je leven, zoals je gezin, je relatie, je verbindingen, je werk etc.
En die keuzekracht en grip gun ik jou ook!
Ik geloof dat als we meer gaan zijn wie we werkelijk zijn, we niet alleen het gevoel hebben écht te leven, maar ook dat we dan van enorme betekenis zijn voor zowel onszelf, de mensen om ons heen als de wereld.
